آپاچی نام قبیله‌ای از مردمان بومی آمریکای شمالی است. آپاچی‌ها اصالتاً سرخ‌پوست هستند. این کلمه به معنای «مرد جنگجو» است. تعداد آپاچی‌ها در اواخر قرن ۲۰ حدود ۲۲ هزار نفر بوده و در گذشته از طریق شکار گاومیش، برداشت گیاهان وحشی خوراکی، کشت ذرت و حمله به سایر قبایل در غرب آمریکا امرار معاش می‌کردند. آپاچی‌ها که از لحاظ فرهنگی به آپاچی‌های غربی و شرقی تقسیم می‌شدند همراه همسایگان خود، قبیله ناواهو، بازمانده‌های سرخ‌پوستان اتابسکی زبان به‌شمار می‌روند، که در سال ۱۰۰۰ م از کانادا به جنوب غربی ایالات متحده کوچ کردند. در قرون ۱۸ و ۱۹ میلادی به «جنگجویان سوارکار» شهرت داشتند. آپاچی‌ها اکنون در قرارگاه آریزونا، جنوب غربی اکلاهاما و نیومکزیکو زندگی می‌کنند. رهبران آپاچی از قبیل کوچیس (به انگلیسی: Cochise)، مانگاس کولوراداس (به انگلیسی: Mangas Coloradas)، جرونیمو (به انگلیسی: Geronimo) و و ویکتوریو (به انگلیسی: Victorio) در نیمهٔ دوم قرن ۱۹ چهره‌های شاخصی بودند. کوچیس شدیدترین نبردهای سرخ‌پوستان را علیه سفیدپوستان امریکا در ۱۸۶۱ آغاز کرد. در فاصلهٔ سال‌های ۱۸۷۱ تا ۱۸۷۳ شمار زیادی از آپاچی‌ها تسلیم و به قرارگاه‌هایی در آریزونا فرستاده شدند. اما تعداد بیشتری از مستقر شدن سر باز زدند و تا ۱۸۸۶ که جنگجویان باقی‌مانده تسلیم شدند، نبرد آنها به رهبری جرونیمو و ویکتوریو ادامه یافت. قبیلهٔ چیریکائوئا (به انگلیسی: Chiricahua) به رهبری جرونیمو به فلوریدا و سپس آلاباما و در سال ۱۹۱۳ به اوکلاهما یا نیومکزیکو رفتند. به مرور آپاچی‌های شرقی در قرارگاه نیومکزیکو و آپاچی‌های غربی در قرارگاه‌های مرکز شرقی آریزونا مستقر شدند. بزرگ‌ترین قرارگاه در آریزونا قرارگاه سان کارلوس سرخ‌پوستان آپاچی(به انگلیسی: San Carlos Apache Indian) تأسیس در ۱۸۷۱(جمعیت ۱۰۵۰۰ نفر در ۱۹۹۴) و قرارگاه فورت سرخ‌پوستان آپاچی (به انگلیسی: Fort Apache Indian Reservation) (جمعیت ۱۲ هزار نفر در ۱۹۹۴) بودند که ۱/۶ میلیون جریب وسعت این قرارگاه‌ها است.